Het was nog een heel gezoek naar ons hotel in Porto, maar uiteindelijk vonden we het toch. Gelukkig vlak naast een metro-station, zodat we niet met de auto de stad in hoefden. Ik las ergens dat geen straat in Porto waterpas loopt en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Het is stijgen en dalen, trapje op, heuveltje af. Maar de Douro is altijd dichtbij en vanaf de kades heb je een prachtig gezicht op de wijnpakhuizen en de grote brug, die Eiffel nog gebouwd heeft. Met de metro over die brug naar de andere kant gaf uitzicht op de vele kleurige huizen, die opeengestapeld lijken te zijn.  En dat alles overgoten door een stralende zon met een strak blauwe lucht op de achtergrond.
Natuurlijk namen we een kijkje in het station van Porto, bekend om zijn enorme tegeltableaus. De hal was bijna louter gevuld met fotograferende mensen. En ohh, wat kunnen sommigen zich in allerlei bochten wringen om toch maar mooi op de foto te komen. Ook de gevels van huizen zijn vaak bekleed met kleurrijke tegels. We slenterden wat door smalle straatjes met leuke winkeltjes. En natuurlijk namen we ook zo’n ouderwets trammetje en reden naar de monding van de Douro, waar we op een terrasje heerlijk aten.En natuurlijk dronken we een glaasje port en luisterden we naar fado-muziek. Maar daarover vertel ik later nog…

Deze slideshow vereist JavaScript.