Eigen schuld….

Posted on by

Ziek zijn, beter worden. Dat is op dit moment natuurlijk het allerbelangrijkst.
Ik weet van mezelf dat ik een nogal praktische tante ben. Niet zeuren, niet huilen (nou ja, soms een beetje), maar aanpakken. Doen wat gedaan moet worden. Nou, daar ben ik dan ook druk mee bezig.
Toch is het vaak de buitenwereld die je de zaken ineens van een andere kant laat bekijken. Precies op de dag dat ik hoorde dat ik weer borstkanker heb, las ik een artikel waarin de journaliste de relatie tussen alcohol en die ziekte ter discussie stelde. Alsof je, door te drinken, schuld hebt aan je defecte lijf. Dat je dus beter had moeten weten. Wat een k.tverhaal! Vrouwen opladen met een schuldgevoel! Hou toch op!!
Ik weet het wel: alcohol kan een negatieve invloed hebben. Maar wat niet? Suiker, vet, zonlicht, luchtvervuiling, het kan allemaal bijdragen aan het ontstaan van allerlei enge kwalen, bij mannen en vrouwen. Het is dus niet eerlijk om alleen die alcohol de schuld te geven. Het is doodgewoon helemaal niet realistisch om de schuld bij één ding te gaan zoeken. Een combinatie van factoren heeft er toe geleid en ik vind dan ook de beste omschrijving: “domme pech“.
Want had ik iets kunnen doen aan de genetische kwaliteit van mijn moeder, vader?
Hadden mijn ouders mij ander eten, vooral biologisch en onbespoten, moeten geven?
Had ik kunnen weten dat mollig niet gezond was?
Had ik de eerste ongesteldheid kunnen uitstellen, de overgang kunnen vervroegen?
Had ik toch mijn baby moeten dwingen om borstvoeding te drinken?
Had ik als kind kunnen protesteren tegen veelvuldige onderzoeken met, toen nog bovenmatige, Röntgenstraling? Dan was ik misschien wel als kleuter gestorven aan TBC en had ik inderdaad nooit borstkanker gehad.

Overmatig alcoholgebruik kan beslist niet goed zijn, dat moge duidelijk zijn. Maar moeten we nu voortaan zo gaan leven dat we alleen maar geitenharenwollensokkenmelk drinken en smakeloze sompige schotels tot ons nemen? Geen wijntje, geen biertje, geen glaasje bubbels op Oudejaarsavond? En als je dan toch nog een keertje ernstig ziek wordt? Nee,  leven is geven en nemen, zon en schaduw, vreugde en verdriet. En helaas, soms ook ziek zijn en (hopelijk) beter worden.
Dus ik neem gewoon zo nu en dan een glaasje wijn. Proost, L’chaim!

13 thoughts on “Eigen schuld….”

  1. Er wordt veel onzin geschreven over kanker. Je staat grotendeels onmachtig ertegenover als het bij je wordt vastgesteld. Soms kun je iets doen of laten maar vaak ook niet. Dat soort stukken worden vaak geschreven om de onmacht te verbloemen. Het raakt je maar eigenlijk is het beter om je energie er niet aan te verspillen.

    Toitoi Els

  2. Je reinste flauwekul zoals heel veel dingen die ons ingepeperd worden en later weer tegen gesproken. Blijf vooral genieten met een glaasje wijn. Focus jij je maar lekker op je herstel en blijf lekker je wijntje nemen.

  3. Lekker laten kletsen…. ze weten gewoon niet beter. Het leven bestaat uit geluk, pech en een heleboel ertussen in. Soms gewoonweg onrechtvaardig en oneerlijk. Was het maar zo dat je met ‘erg netjes leven’ je beloond werd met een ontzettend goeie gezondheid tot je 99ste en dat je dan rustig niet meer wakker wordt. Zo zit het niet in elkaar. Het begrip sompige schotels hou ik er wel in, hoor 🙂

  4. Kwetsend vind ik zulke meningen. In de tijd dat mijn oudste zus vocht tegen de kanker was er was er woest voer een bekende Amerikaanse racefietser (later bleek het een bedrieger) die beweerde dat als je maar hard genoeg vocht je kanker kon overwinnen. Dus alle mensen die overleden aan kanker hadden niet hard genoeg vochten?????

  7. Ach Els, gewoon genieten van het leven en alles met mate! Dat kan toch niet fout zijn? Ik wens je het allerbeste en natuurlijk een spoedig herstel! 🥂🍷😊

  13. Proost op het leven! En laat dit soort artikels maar even lekker links liggen. Je hebt er geen bal aan!

Comments are closed.