We konden er op wachten. De temperatuur zakt en “Het koude-noodplan” treedt in werking. Oh, zucht, wat een onzin.
Bron: Google
Ik ga even terug in mijn herinnering, naar 1963. De dag voor die beruchte en barre Elfstedentocht. Ik moest gewoon naar school en op mijn vrije middag samen met vriendinnen lopen naar de kookles. (Ja, dat zat er al vroeg in). Het was al weken koud. Maar vond ik dat erg? Welnee, het was heerlijk. Sneeuw, ijs, hopen op ijsvrij als de temperatuur nog een beetje zou zakken.
Mijn vader was uitgevroren, want veel schilderwerk was er niet met die kou. Dus ging hij helpen om de bakkerskar over de brug of de hol bij de Mathenesserdijk op te duwen en zo een centje bij te verdienen.
Bron: Google
Hadden wij warme winterkleren? Ik kan het me niet herinneren. Ik schat dat ik één lange broek had, één paar stevige schoenen. Geen laarzen, geen thermo-ondergoed. In mijn slaapkamertje stonden de ijsbloemen op de ramen. Ik kreeg een kruik mee naar bed, er werd een extra gewatteerde en dus loodzware deken op mijn voeten gelegd. Bij uitzondering mocht ik me in de kamer aan- en uitkleden. Maar wassen ging gewoon met koud water, want er was niks anders.
Maar nu stromen de media -al voor er één sneeuwvlok is gevallen, voor de thermometer ook maar een graadje gezakt is- vol met berichten over hoe koud het wordt en wat je er tegen moet doen. Al meer dan een week hoor ik dat het min 17 gaat worden, maar hier is de temperatuur nog maar net onder 0. Buiten schijnt dagelijks de zon, het is stralend weer, maar Nederland bereid zich voor op een kouderamp. Och, wat een watjes toch!
In mijn kamertje stonden vast de ijsbloemen op de ramen. Ik kan het me niet herinneren, want ik was pas een jaar oud. Van de verhalen weet ik dat de melkflessen vastvroren op de keukenvloer. Al die codes en waarschuwingen van tegenwoordig vind ik zo overdreven. Alsof het hele land uit kleuters bestaat.
Mijn dekens vroren altijd vast aan het voeteneinde van mijn kooi aan boord. Gelukkig is onze slaapkamer nu beter geventileerd (raam open). Ik kan goed tegen de kou maar toch heb ik er dit jaar voor het eerst moeite mee. De wind speelt me parten.
Goh, we hadden geen centrale verwarming. Ik sliep vaak gewoon onder dekens bij temperaturen onder nul. Heerlijk was dat toch. Eerst even razelen in je bed en daarna sliep je zo vast dat je in de ochtend wakker gemaakt moest worden.
Ik weet het nog goed Els, van die gewatteerde dekens en die ijsbloemen.
Het jaar dat de Maas bevroor. Prachtig was dat.
Welja, wij raken niet meer zo gauw van de leg, he? Hier op het platteland haalt iedereen zijn schouders op over die hysterische media die overal en nergens om moeten rellen. Het gaat ontzettend slecht met de krantenverkoop en een heleboel mensen haken af bij televisieprogramma’s en gaan dan Netflix kijken. Vind jij dat gek? Ik niet.
Ja, wij zijn gehard hè, maar het was wel lang geleden, dat ik zo’n kou als gisteren getrotseerd heb. Ik hou er wel van, eventjes. Daarna doet de centrale verwarming weer goed werk.
Die ijsbloemen mis ik nog steeds.
Warme groet,