Weten jullie nog wie dat was? Nee, hij (of zij) heette geen Bonneman, maar was een persoon die geld kwam ophalen aan huis. Ik herinner me dat nog wel. Mijn moeder kreeg dan bonnen, die ze in winkels kon inwisselen. Ze betaalde daar dan dus mee. De waarde van die bonnen, zeg maar krediet, was haar door een bedrijf voorgeschoten. En wekelijks betaalde ze een deel daarvan terug.

Je kreeg geen bankbiljet maar een waardebon

Wat gek eigenlijk, want met die bonnen kon je alleen maar in bepaalde winkels kopen. Mijn moeder had daar een geel boekje van. En telkens als we iets nodig hadden, dan kwamen die bonnen te voorschijn. Stigmatiserend zouden we dat nu noemen. Want nu betaal je met je pinpas en niemand weet of je wel of niet rood staat.
Leo weet dat ook bij zijn oma zo’n bonnenman aan de deur kwam en ik zag die bonnen ook bij een tante, verstopt in de theepot. Oom mocht blijkbaar niet weten wat ze hiermee betaalde.
Het fijne kregen wij als kinderen natuurlijk niet te horen. Ik herinner me wel dat ik mee mocht, als mijn moeder weer bonnen ging halen. Het bedrijf zat dacht ik op de Henegouwerlaan in Rotterdam. En ik weet niet meer hoe het heette. Wat zou ik graag daar nog iets meer over willen weten. Rinkelt er bij jullie een belletje?