Nee, ik ga het niet hebben over die ongelofelijke leemte in mijn culturele ontwikkeling: de totale onwetendheid van het schone lied “Langs de oevers van de Rotte”. Dat heeft Bettie al gedaan en zij deed dat op verbluffende wijze.
Maar toch wijd ik vandaag een blogje aan die prachtige Rotte, die zowat langs mijn huis stroomt. Vele malen al wandelde ik er, met man, met kindere
n, met vrienden en vriendinnen. En altijd was er wat te zien, in elk seizoen is het er mooi. Meestal is niet erg druk, al zoeven er soms wel wat wielrenners voorbij.
Maar in de winter, als het vriest dat het kraakt, dan vind ik de Rotte op haar mooist. Met enthousiaste schaatsers die zich uitleven op het ijs.
Met spontaan opgezette en wat rommelige koek en zopies, een zonnetje en niet te veel wind.
Wie weet, ondanks de klimaatsverandering, lukt dat binnenkort weer eens een keer.
Het kan natuurlijk altijd nog. Wat zou dat toch heerlijk zijn. Deze foto’s zijn uit 2009, dat is nog geen 10 jaar geleden….
Jaaaaa, lekker vriesweer zonder rotzooi op straat en met heel veel zon. Ik zeg: laten we dat doen!
*gaat alvast muts en wanten opzoeken*
Altijd gedacht dat de Rotte een riviertje was, dus stroomde.
Nu zie ik dat hij dicht vroor. Verbazend.
Ik kan me er al op verheugen! Het zijn ook zo’n idillische foto’s, die je er bij geplaatst hebt!
Voor mij mogen we wel weer een een wat strengere winter krijgen, liefst met een metertje sneeuw.
Ja als dat weer zou kunnen? Ik haat kou, maar met ijs is het toch heel anders. Als hier het IJsselmeer is bevroren, is dat ook zo’n prachtig gezicht. Met schaatsers vooral. Nou wie weet?