Wieneke vroeg me laatst of ik iets kon vertellen over mijn werk in Museum Boijmans-van Beuningen in Rotterdam. Ja natuurlijk, al is het al lang geleden. Ik werkte er van 1971 tot de geboorte van onze oudste in 1976. Maar het waren onvergetelijke jaren.
Toen ik solliciteerde, kon ik niet weten dat het zoveel werk zou inhouden. Ik had überhaupt geen idee van wat ik te doen zou krijgen. Want een museum, och wat werd daar nou gedaan? In mijn idee zou ik er dagelijks op mijn gemak langs mooie kunst kunnen lopen. Zo nu en dan die schitterende gebeeldhouwde trap af mogen schrijden, misschien wel met een gevierde kunstenaar. En nou ja, ik zou misschien ook wel eens een briefje moeten typen, post moeten opbergen. Nee, in mijn optiek zou ik een heel prettig en rustig leven daar krijgen…
Nou, vergeet het maar! Het werd héél hard werken. Er waren nog geen computers of tekstverwerkers. Alles moest nog uitgetypt worden en handmatig uitgezocht.
Eén van de eerste dingen die ik moest doen, was een lijst opstellen van werken die in de tentoonstelling zouden komen. Mevrouw Hammacher, de hoofdconservator van de afdeling Moderne Kunst, had dat allemaal genoteerd op kaarten. Ik legde de kaarten op een stapel en begon aan mijn lijst. Wist ik veel… Wat een teleurstelling toen bleek dat ik alles eerst op de goede volgorde had moeten leggen, dat wil zeggen eerst schilderijen, dan tekeningen, dan prenten en daarna de beeldhouwwerken. Ik moest helemaal van voren af aan beginnen. Maar ik zou het ook nooit meer vergeten!
Voor een tentoonstelling werden werken geleend bij musea en particulieren. En vooral die laatsten vroeg je soms om een tekening of schilderij met heel veel emotionele waarde. Daar ging dan een uitgebreide correspondentie aan vooraf, met lange en zeer beleefde en vriendelijke brieven. Die typten wij (er waren nog twee andere secretaresses) dan uit. Een heel groot deel van de correspondentie was in het Frans, maar ook in het Engels of soms Duits. Daarnaast moesten telefoontjes beantwoord worden, contact gehouden met andere musea, uitgevers, drukkerijen. Elke dag was weer anders, zelden was het saai.
De foto hieronder toont de tuin van het museum. Het secretariaat zat in de hoek rechts. Het gebouw midden in de tuin was er toen nog niet.
…wordt vervolgd…
Leuk om te lezen Els. Ik zal ook nooit vergeten dat ik bij mijn eerste baantje een muziekcatalogus moest uittypen. Wat een werk en geen mogelijkheid om een foutje te ‘deleten’
Wat een interessante omgeving om in te werken! Leuk om te lezen.
Wij zijn elkaar daar niet gepasseerd. De eerste keer dat ik in Boymans kwam, was ik 1978. Ik zat vlak bij op de havo en voor het vak kunstgeschiedenis ben ik er verschillende keren geweest. Wat me is bijgebleven was dat ik het vooral heel erg gezellig vond (-:
Ik zag je kopfoto en voelde me meteen thuis. Grappig is dat.
Leuk om je verhaal te lezen!
Lieve groet
Dat lijkt me een hele fijne omgeving om te werken. Brieven uittypen zou zeker niet voor mij zijn.
Heel leuk om te lezen. Wij zijn elkaar dus nooit tegengekomen daar in die prachtige tuin, want ik ben pas in 1976 bij de Nederlandse Dagbladunie op de Westblaak gaan werken. In de lunchpauze kwam ik er bij heel mooi weer wel eens om daar even te wandelen en te zitten. Pikte ik een halfuurtje extra als het kon. Mijn baas en ik hadden een prima verstandhouding. Ik deed nooit moeilijk als er werk per se af moest na vijf uur of er moest een avondvergadering genotuleerd worden, maar hij deed nooit moeilijk als ik in kantoortijd wel eens wat privé deed. Hij is al lang geleden overleden maar ik denk nog met heel veel plezier terug aan de samenwerking.
Ja, het was op kantoren heel hard werken en dan zonder al die prachtige apparatuur die er nu is. Maar never a dull moment, he?
Ha je hebt er in de loop van al die jaren best veel over verteld, maar ik vind het erg leuk om het ook nog eens te lezen, hier!