In de tijd dat in Museum Boijmans-van Beuningen werkte, hielp ik mee om een overzichtstentoonstelling van Carel Willink te organiseren. Uiteraard waren de kunstenaar en zijn vrouw Mathilde bij de opening aanwezig. Ik mocht ze begeleiden naar de zaal en nam ze mee in de lift. Die op dat moment dienst weigerde. Hoe ik ook drukte op het knopje, er gebeurde niets. Alleen mijn hoofd werd steeds roder en het klamme zweet brak me uit. Wat was ik blij toen Mathilde duidelijk zei “dan gaan we wel lopen”. En daar gingen we, in optocht, inclusief mevrouw Fong Leng.
Ik moest er aan denken toen we vorige week in Ruurlo in Museum More waren om de werken van Willink te zien en de vijf prachtige robes die Fong Leng voor Mathilde ontwierp te bekijken.
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
Wat leuk om te lezen. Ik zag onlangs een van de jurken van Mathilde in het Centraal Museum in Utrecht. Ze leek een levend schilderij. En jij moest maar zorgen dat ze op de goede plaats kwamen. Best wel stressen.
Wat een bijzondere herinnering!
Wat een bijzondere herinnering! Ze was mega-excentriek. Toch bewonderde ik haar vanwege haar lef om anders te zijn.
Geweldig dat jij in Boymans hebt gewerkt!
Lieve groet
Een mooi verhaal, ik vond die twee nogal excentriek.
Dat jij in Boymans hebt gewerkt wist ik niet. Wat leuk! Vertel er eens wat over?
Ik heb onlangs nog een docu opgenomen over Willink, moet het nog bekijken.
Bijzonder, Els! Die jurken leken me trouwens wel wat verbleekt. Jammer!