Dit beeldje hing in het vakantiehuis in Limburg. Niet verwonderlijk, want ik denk dat bijna iedereen daar katholiek is. Waarschijnlijk minder streng dan vroeger, maar toch… zo’n wijwaterbakje mag niet ontbreken. Zelf ben ik niet katholiek, sowieso niet religieus. Maar ik herinner me wel dat in de huizen van vriendinnetjes zoiets vaak te vinden was. Eén vriendinnetje doopte als ze de kamer binnenging telkens haar vinger in het water en sloeg dan een kruis. Ik vond het toen, als 7-jarige, een vreemd ritueel. Maar waarom ze het deed, durfde ik niet te vragen.
Dit beeldje vind ik eigenlijk wel erg lief. Het lijkt me tamelijk modern en het kindje Jezus ziet er bijna uit als een kleuter uit een reclamefoto. Schattig toch?
Ook ik ben katholiek opgegroeid en ook bij ons hingen wijwaterbakjes in huis. In de kerk hingen grotere en bij het binnengaan doopte je je vingers erin en sloeg een kruis. Het was een gewoontegebaar toen ik jong was. In het Franse huis heb ik nog een wijwaterbakje hangen, het komt uit het huis van een tante van Mart. Gewoon een dierbare herinnering.
Ik vrees dat dat ook in Limburg niet veel mensen meer gelovig zijn… De Clubhuizen voor katholieken worden er aan de lopende band gesloopt…
Hier nog een Rooms meisje met de zelfde herinneringen als Jeanne. Ik kreeg een wijwaterbakje voor mijn eerste heilige communie, want dan hoorde je geen wereldse cadeautjes te krijgen. Overigens ben ik al jaaaarren niet Rooms meer al mag ik graag in Rome komen.
Bij ons hing vroeger in elke slaapkamer een wijwatersbakje. Je doopte je vingers erin en sloeg een kruis voor het slapen gaan. Dit beeldje is dus nostalgie voor mij.