De treinramp van Harmelen op 8 januari 1962 kan ik me nog wel herinneren. Twee kinderen in onze straat verloren daarbij hun beide ouders in één klap. De radio zond alleen maar nieuws en treurige muziek uit. Nederland was in rouw.
Niet vreemd dus dat een boek over die gebeurtenis me wel aantrok.
Drie jonge meisjes zijn bij die ramp gewond en komen in het ziekenhuis bij elkaar op zaal te liggen. Hoe ze leefden en in de wereld stonden vóór het ongeluk, wordt vrij uitgebreid beschreven. Ook wat ze doen en laten in de huidige tijd komt aan bod. Twee hebben altijd contact met elkaar gehouden, de derde sloot zich daar van af en reageerde nooit op brieven of kaarten. Toch zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden en pas aan het eind blijkt hoe.
Ik vond het geen erg diepgravend boek, maar toch de moeite waard om te lezen.
In januari 1962 ben ik geboren dus de ramp is aan mij voorbij gegaan. Het boek laat ik deze keer ook voor wat het is. Bedankt voor je recensie!
Lieve groet
Vreemd, ik weet er niets (meer) van, of heb het verdrongen. 9 jaar was ik toen….
Ik weet dit nog heel goed. Ik zat toen op de MULO. Een van mijn klasgenootjes haar vader was werkzaam op die trein. Hij heeft het wel overleefd maar is nooit meer dezelfde geworden.
Die treinramp herinner ik me ook nog goed. Evenals de dood van Koningin Wilhelmina in hetzelfde jaar. Het zijn de enige gebeurtenissen van buiten mijn eigen leventje, die ik me echt herinner. En ook de eerste. Dat boek gaat op mijn lijst!