Van Colm Toíbin las ik al Nora, waarover ik eerder schreef.
Ook Brooklyn is zo’n boek waar de tijd langzaam verglijdt. Er gebeurt wel iets, maar het is allemaal niet wereldschokkend. Toch las ik het met veel plezier. Omdat je langzaamaan ontdekt dat alle kleine dingen leiden tot een veel groter geheel. Dat mensen kunnen groeien qua karakter, ze niet meer willoos doen wat een ander bedenkt. Iedereen neemt zijn eigen, soms onvoorspelbare beslissingen. Zoals Eilis, die in het Ierland van na de oorlog nauwelijks kans op werk heeft, droomt van een kantoorbaan. Maar moet werken in een kruidenierswinkel, waar de bazin haar onheus behandelt. Dan besluit haar zus dat ze wel naar Amerika kan gaan, waar wel werk is. Ze gaat, maar of dat helemaal haar eigen wens is…? In de loop van de tijd gaat ze het leven daar echter waarderen, leert ze andere mensen kennen en ontdekt ze dat stereotypen niet altijd waar zijn. Als haar zus is gestorven, komt ze terug Ierland. Voorgoed, zoals haar moeder denkt?
Niet iedereen zal Toíbin’s schrijfstijl waarderen, maar ik vond het een heel prettig lezend boek.
PS: het boek is ook verfilmd. Bettie schreef erover. Misschien ook maar eens bekijken.
Het hoeft ook niet altijd wereldschokkend te zijn. Een paar uur tijdverdrijf en even op rust komen heeft ook zijn voordelen.