Nee, ik vind het helemaal niet leuk, het huishouden doen. Het moet, want anders vervuilen we. Maar ik heb er echt een hekel aan. Het is zo nutteloos, in de zin van  “je ziet er niks van”. Want wat ik vandaag heb gestoft en gezogen, is morgen alweer bedekt met een nieuwe laag stof. De ramen lappen heeft geen zin, omdat het toch weer gaat regenen. En ook aan opruimen lijkt geen eind te komen.
Gelukkig heb ik een man die niet let op elk pluisje, blijmoedig zo nu en dan de stofzuiger hanteert en het verder niet zo heel veel uitmaakt of alles nu wel of niet brandschoon is. Natuurlijk let ik er wel op dat toilet en badkamer schoon zijn, dat we altijd frisse en schone was hebben. Want hekel of niet, plichtsbesef drijft me tot schoonmaken.
Soms denk ik wel eens, na weer zo’n boek vol Engelse landhuizen met rijen bedienden, leefde ik toch maar in die tijd. Maar als kind van een normaal arbeidersgezin zou ik natuurlijk nooit de status van landlady hebben bereikt. Voor mij was er hoogstens een baantje als zoveelste dienstmeid weggelegd.

Dus tel ik mijn zegeningen en haal dweil en poetslap te voorschijn, zet de radio aan en voor ik het weet lijkt mijn huis weer om door een ringetje te halen.