Vrijdagmorgen, de wekker gaat. Leo is al wakker en zegt “Goeiemorgen, …. we hebben geen water.” Ik moet nog even helder worden, maar dan snap ik wat ie bedoelt. Hoe kan dat nou? Nee, boven komt er geen druppel meer uit de kraan, beneden nog maar een miezerig straaltje.
Ik bel met het waterleidingbedrijf. Na 5 minuten krijg ik iemand van de storingsdienst aan de lijn. “Vervelend”, zegt ze. “Hebben de buren ook geen water?” Als ik antwoord dat ik dat nog niet kan zeggen, omdat bijna iedereen nog slaapt, krijg ik als antwoord “Dan kan ik niets voor u doen.” Ik ontplof bijna. “Ik geef een storing door, noteer wat”, roep ik korzelig. Ze noteert naam, postcode, telefoonnummer en zegt dan dat het zal worden doorgegeven. Na ruim een uur is er nog geen enkele teken van het waterleidingbedrijf. Ik bel opnieuw en nu heb ik een vriendelijke man aan de telefoon. Hij noteert meteen opnieuw alle gegevens. Ik weet inmiddels dat de buren aan beide kanten wel water hebben, dus zit het probleem in onze leiding. Gelukkig komt er binnen korte tijd iemand om het probleem te verhelpen, al is dat nog niet zo simpel. Maar goed, er wordt aan gewerkt.
Leo heeft snel bij de super een aantal flessen water gekocht. Maar wat ben je toch onthand als er geen water uit de kraan komt. We kunnen ons niet wassen of douchen, geen tanden poetsen, de vaatwas of wasmachine gebruiken. En wat dacht je van het toilet? Een klein boodschap is nog wel zuinig weg te spoelen met kostbaar flessenwater, maar een grote boodschap…… bahhhhh!
Ik ga een beetje knutselen en al gauw heb ik vieze handen. Eventjes wassen…. oh nee….!!! We realiseren ons nu pas echt wat een rijkdom zo’n kraan is.