Toen ik het boek van Carolijn Visser las, kwam deze ontmoeting in mijn herinnering terug:

In 1997 waren wij voor het eerst in China. Nog maar net aangekomen in Shanghai, namen we de metro richting The Bund. Overweldigd door de vele vreemde indrukken en het razende verkeer, liepen we door smalle straatjes, langs kleine winkels en mooie oude gebouwen. Al snel kwamen we op The Bund. De jetlag speelde ons parten, we waren moe en ploften op een bank neer. Er schetterde muziek en we zagen mensen op straat ballroom dansen. In die tijd waren er nog niet veel toeristen, hoewel Shanghai toen beslist al een internationale stad was. Dus wij bekeken de Chinezen en op hun beurt bekeken zij ons met duidelijke nieuwsgierigheid.
Er komt een oude man naast ons zitten, die tot onze stomme verbazing in perfect Engels het woord tot ons richt. We raken in gesprek en hij begint te vertellen, dat hij leraar was, uit een gegoede familie kwam. Maar dat hij en zijn familie alles verloren, toen de Culturele revolutie China in zijn greep had. Al hun bezittingen, mooie dingen en boeken werden vernietigd. Ze waren in de ogen van de Rode Gardisten te westers, te decadent. Het was al voldoende als je een bril droeg, zei de man, dan werd je al als “geleerd” en dus vijandig beschouwd. Het was een “awful time” zegt hij met tranen in zijn ogen.
Dan haalt de man een tekening uit een map. Het is een tekening van het Westelijk Meer bij Hangzou. Ik vertel dat wij over een paar dagen daar naar toe gaan en hij knikt enthousiast. Of wij die tekening willen kopen? Dan kan hij zijn karige pensioen een beetje bijspijkeren. Ach ja, waarom niet? We onderhandelen wat en kopen de tekening, al weet ik op dat moment niet wat ik er mee zal gaan doen. Dat komt later, als ik in een winkel mooi rood papier koop. Want eenmaal thuis gebruik ik de tekening en het papier als omslag van mijn vakantieboek. Jammer dat de plastic laag die ik erover deed, een beetje kreukelig is geworden.

Bewaren

Bewaren