Dit is mijn (voorlopig) laatste terugblik op wat mij vorig jaar rond deze tijd is overkomen.
Als je in het ziekenhuis ligt, draait alles om je leven daar. Wat er thuis afspeelt, is ver buiten je zicht. Maar er gebeurt natuurlijk wel van alles. Niet alleen jouw leven, maar ook dat van je man en kinderen staat op z’n kop. Ook zij zitten in die achtbaan en moeten wel mee.
En de gewoonste dingen worden ineens veel belangrijker. Thuis draai ik echt niet elke dag een wasje, maar nu wilde ik toch echt elke dag een schoon nachthemd en schoon goed. Dus moest er gewassen worden en kreeg Leo in een spoedcursus van jongste zoon uitgelegd hoe die wasmachine en droger bediend moesten worden.
Ik begreep heus wel dat Leo z’n hoofd niet naar praktische zaken stond. Maar zorgde hij ook een beetje voor zichzelf, zou hij wel genoeg eten? Gelukkig waren daar oudste zoon en schoondochter die meteen al op de stoep stonden met een grote schaal stamppot. Ook later zorgden zij er voor dat papa alleen maar een schaal eten in de magnetron hoefde schuiven. Dat was een hele geruststelling voor mij. Later kwam ook onze jongste thuis een paar keer voor ons koken, zodat niet alles op Leo aankwam.
En dan belden er veel mensen die wilden weten hoe het met me ging. Daar bracht een What’s app groep uitkomst, zodat Leo niet telkens opnieuw alles vertellen hoefde.
En nu is alles allang weer gewoon bij het oude. Ik doe het huishouden weer, wandel veel en we gaan er ook weer regelmatig samen op uit. Uiteindelijk is alles dus op zijn pootjes terecht gekomen.
Niks is zo fijn als alles weer normaal is…. hoe vervelend dat soms ook kan zijn 😉
Het is altijd zoeken naar een evenwicht tussen meeleven, steunen en getroffenen met rust laten zodat ze kunnen doen wat ze willen en moeten doen.
Hoe fijn is dat dat je kunt zeggen dat alles in orde gekomen is. Ik denk dat achteraf dat besef pas komt.
Vanwege mijn vakantietje kom ik nu pas aan bloglezen toe. Heel bijzonder om nu te lezen hoe jij de zware en heftige periode door gekomen bent en alle respect voor jouw positieve houding en doorzettingsvermogen. Wat enorm fijn dat alles nu zo goed met je gaat.
Ja, en dat laatste is absoluut een groot geluk ! Toen het met Harry zo slecht ging in het voorjaar van 2014 heb ik ook vrij uitgebreide medische e-bulletins per mail gemaakt.Ik moest er wel even voor gaan zitten, maar het scheelde enorm, dat ik niet steeds maar hetzelfde verhaal aan de telefoon moest vertellen. Iedereen was zodoende meteen op de hoogte van de ontwikkelingen, want ik had echt geen tijd om alle belangstellenden te woord te staan. Moest gewoon alle moeite doen om zelf ook op de been te blijven. Jullie hebben kinderen, maar ik moest hier alles zelf regelen en veel in het ziekenhuis in Groningen zijn, en ook voor onze bejaarde hond Bella zorgen. Natuurlijk had ik wel hulp van vrienden en buren (wie kan er zonder?) maar op mij kwam heel veel neer. Een heleboel mensen vonden dus het bulletingebeuren een geweldige vondst en sommigen hebben het overgenomen.