Deze weken kijk ik terug op wat mij vorig jaar rond deze tijd is overkomen.
Het gekke is dat ik me verder eigenlijk helemaal niet nerveus voelde. Dat verbaasde me wel, maar wellicht zat tussen al die pillen die ik kreeg, ook wel een pilletje om de zenuwen de baas te blijven. Ik mocht me’s avonds zelf douchen en wonder boven wonder viel ik vrij snel in slaap. Wel werd ik tevoren gewaarschuwd dat als ik er uit wilde om te plassen, ik even hulp moest vragen. Maar ik sliep gewoon door. Van het ritje naar de operatiekamer kan ik me weinig herinneren. Hoe het er daar uitzag en voelde, geen idee. In no time wist ik niets meer van de wereld. Pas in de loop van de middag hoorde ik stemmen en werd ik een beetje wakker.
Leo was wel beter op de hoogte. Hij zat gespannen thuis en werd met de regelmaat van de klok gebeld door het ziekenhuis en kreeg dan te horen hoe ver men was. En om kwart over één belden ze om te vertellen dat ik klaar was en bezig was bij te komen.
De beademing kon al snel worden weggehaald en ik kreeg iets te drinken. Voor mijn gevoel was ik best redelijk snel bij mijn positieven en ik dacht dat ik heel normaal praatte. Maar toen Leo me aan de telefoon kreeg, moet ik als een slome duikelaar gesproken hebben. Dat de kinderen en Leo ’s avond kwamen, is ook maar een beetje wazig gebleven. Wel moet ik Leo nog op pad gestuurd hebben voor boodschappen. Ik wilde nieuwe BH’s, en hij ging naar de winkel. Gelukkig stond mijn maat en het model genoteerd, dus kwam hij met de juiste zaken aan.
(wordt vervolgd)