Oh, oh, oh, wat kan dat lekker zijn. Zo’n kalfskroket van de FEBO. Die je neemt als je toevallig langs zo’n zaak komt. Vooral als het druilerig weer is. Dan is zo’n kroketje zo lekker, ook al weet je best dat het nou niet bepaald een gezonde hap is. Maar zo nu en dan even niet nadenken en genieten.
De FEBO bestaat al 75 jaar en het schijnt dat de kroketjes nog steeds volgens het recept van de eerste bakker gemaakt worden. Met zelfgetrokken bouillon, goed vlees en roomboter. Nou, dat geloof ik op slag.
Gelukkig zit die zaak in Rotterdam niet om de hoek en andere kroketten wil ik niet. Alleen die van mijn tante konden de vergelijking doorstaan, maar ja, die is er al lang niet meer.
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
Het water loopt me in de mond! Een kroketje…ik zal nog even moeten wachten.
Nog nooit gegeten! Maar je brengt we wel op een idee.
Nou Els, de eerstvolgende gelegenheid met Leo nemen wij weer zo’n oppergezonde (op z’n tijd) jongen. Het verhaal van je tante doet me herinneren aan een legendarische schets van een toen nog zeer jonge Joost Prinsen in zijn rol van Erik Engerd. Die culinaire herinnering aan zijn kroketten bakkende tante was voor Erik overigens heel erg eng.
Jaaaaaa! Ik neem af en toe een satékroket van de Febo. Verschrikkelijk natuurlijk. Verschrikkelijk lekker!