Ik denk met weemoed terug aan de zelfgemaakte cadeautjes die onze zonen maakten. Dingen die er niet zo gelikt uitzagen, maar getuigden van ingespannen knutselen. Zoals die brillenkoker, waar alleen maar een klein schaartje in paste, of het schelpenobject. Leo wil dat voor geen goud kwijt en heeft er heel dierbare herinneringen aan.
Had vanavond middelste zoon aan de telefoon die helemaal blij was met de zelfgemaakte frutsels van Luuk en Saar. Geweldig toch!
Sinds wij het niet meer vieren valt de reclame me niet zo op, maar ik krijg wel de slappe lach van die man die staat te klussen en te grillen met die herencosmetica