Op een zaterdagmiddag zag ik in de stad allerlei mensen volkomen verdiept in hun smartphone. Niks bijzonders toch? Maar deze mensen stonden in kleine groepjes, hadden allemaal een groen balletje aan hun tas, rugzak of in de hand. Ik werd nieuwsgierig en wilde wel weten wat ze nou toch aan het doen waren. Dus stapte ik op één van de mannen af. Het bleek een Engelsman, die me vertelde dat het hier om een spel ging. Maar hij was zo verdiept, dat ik verder geen uitleg kon verwachten. Het ging niet om Scrabble of zo, het was veel serieuzer. Oh, nou succes dan maar.

Maar geef mij maar een spelletje aan tafel, met een schaal koekjes en een lekkere kop thee of beker chocolademelk. Een spelletje spelen op straat, tussen het winkelend publiek en in de kouwe wind. Mij niet gezien.