 |
Sommige modes komen en gaan ook weer net zo snel weg. Zo had je in mijn jeugd de hoelahoep. Ineens zag je overal jongens, maar vooral meisjes, hoelahoepen. En ja, ook ik wilde zo’n ding om zwierig mee in het rond te draaien. Helaas, mijn moeder hield de hand op de knip. Waarschijnlijk omdat ze het geld er eenvoudigweg niet voor had. Maar handige buurman bracht uitkomst. Hij fabriceerde uit een stuk elektriciteitsbuis en isolatieband een niet van echt te onderscheiden hoelahoep. Ik was de koningin te rijk. Hoe lang ik er mee gedraaid heb, weet ik niet meer. Maar hij belandde op zolder, achter een stapel rommel. |
En nu zag ik in de stad weer meisjes met zo’n hoelahoep in de weer. Niks elektriciteitsbuis, maar fraai versierd met glitters en kleuren. Maar het draaien is nog steeds hetzelfde. En zij kon het zelf met meerdere. Heb ik het ook nog geprobeerd? Nee, mijn heupen zijn ietsjes stroever geworden. Ik ga eerst wel even oefenen, als niemand me kan zien 😉
Leuk, Els en ook ik had er gewoon eentje van electriciteitsbuis. Of ik er ent zo handig mee was als Emie weet ik niet meer, maar we hebben er veel plezier mee gehad. Wel een goede oefening voor de heupen.
Jeugdsentiment! Ik had er vroeger ook één van electriciteitsbuis en ik kon er alles mee. Om mijn nek, knieen, enkels en weer terug naar de heupen. Misschien ga ik het ook weer eens proberen, je hebt me op een idee gebracht.
Zo treurig dit. Een tijdje geleden heb ik ook geoefend en ik kan het niet, nog steeds niet. En nu voel ik me verplicht om weer te gaan beginnen!