Zondag was het weer te mooi om binnen te zitten. Geen grote wandeling, maar lekker even een stukje in de buurt. We liepen langs de Rotte, waar we links en rechts werden ingehaald door snelle wielrenners in strakke stretchpakken. MOLM (Middelbare Oudere Lycra Mannen) had ik net in een artikel gelezen en ze werkten een beetje op mijn lachspieren. Ik stel me altijd mijn vader voor in zo’n pak. Geen denken aan dat hij ooit zoiets had aangetrokken. Hij hield het bij een keurig driedelig pak, compleet met stropdas. Maar ja, tijden veranderen en iedereen moet natuurlijk doen wat hij/zij zelf wil. Al vraag ik me af of je nou echt beter of lekkerder fietst in zo’n pak.
We namen een ander pad, minder druk en alleen voor voetgangers en ontdekten weer een ander stukje van onze woonomgeving.
En toen, bijna thuis stuitten we op een groep ganzen. Ze hadden twee schattige, maar al flink uit de kluiten gewassen, pullen. Zo te zien konden die al best voor zich zelf zorgen en zouden de oudere ganzen ons niets in de weg leggen. Behalve dan die ene, die plotsklaps uit de groep rende en luid blazend op ons af kwam. Het scheelde maar een haar of hij had in mijn been gebeten. Stom beest, van ons hoef je geen gevaar te duchten. Maar ja, hoe breng je hem dat aan het verstand?