Ineens moest ik de vraag beantwoorden “wilt u gereanimeerd worden, voor het geval dat….” Dat hakt er in. En zo’n catheterisatie vond ik al best griezelig. Gelukkig gaf de verpleging duidelijke uitleg, waren alle betrokkenen aardig. En zorgde een klein pilletje voor een houding van “laat maar gaan, je niet opwinden”. En het viel alleszins mee.
Alleen de uitslag niet. Want 3 vernauwingen zijn niet mis. Ze gaan er over denken en een plan opstellen. Maar het wordt dotteren met of zonder stens of een bypass operatie. En binnen niet al te lange tijd. Ik ben dus nog niet thuis……
Sluit me aan bij Wieneke en Marthy. En dat je vanaf je bed gewoon doorblogt, vind ik fantastisch!
Zo Els, dat is nogal wat. Zo denk je nog dat je gezond bent en zo lig je in een ziekenhuisbed en krijg je dingen te horen die je eigenlijk liever niet wil horen. Probeer het positief te zien, je zal er van opknappen. Lieve groet.
Jeetje, dat valt behoorlijk tegen dus. Maar je bent in goede handen en zolang er nog laatmaargaanmaakjenietdruk pilletjes bestaan…. 😉
Het beste is inderdaad om je er maar aan over te geven. Als het achter de rug is voel je je een stuk beter. Hou je goed, hoor!