Ik zal wel niet de enige zijn die in deze dagen een beetje verdwaasd rondloopt. Want wat moet je nu doen? Ik word een beetje eng van alle foto’s in de krant, van de berichten, van de TV die alleen maar over “terreur” gaat. De geruststellende woorden van de politici in binnen- en buitenland, die alleen de angst nog maar versterken.
Zullen we nog wel naar voetbalwedstrijden, concerten of andere manifestaties kunnen gaan? Ik denk dat we wel moeten, want anders is ons leven geen leven meer. Dan kun je niet meer naar de markt, niet meer gaan winkelen of met de trein mee. Dan zijn we levend begraven.
Wij waren afgelopen weekend in Berlijn. Het viel op dat er zoveel meer politie op de been was en elke sirene gaf een wee gevoel in onze maag. Er klapte een ballonnetje in de MacDonald en iedereen schrok op. Toen we eruit liepen, stonden er twee gewapende agenten voor de deur. Bah, wat een wereld.
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
Ik herken het gevoel. Wij waren 18 november naar een concert van Simply Red in het Sportpaleis Antwerpen. Overal bewapende militairen en iedereen werd gecheckt op eventuele bomgordels. Wat een schijnveiligheid, want na afloop stromen ruim 20.000 mensen de zaal uit via meerdere uitgangen om vervolgens een ondergrondse in te stappen. Hoe kwetsbaar ben je dan. Uiteindelijk hebben we enorm genoten van een fantastisch concert, maar er moet wel een knopje om.
Dat is wat die terroristen ook heel graag zien, he? Dat we allemaal bang worden en dat de samenleving ontwricht wordt. Hier en daar een aanslag door mensen, die niks om hun eigen leven geven. Is het even rustig, dan zakt de alertheid wat weg en hup daar is weer een aanslag ergens. De zenuwen krijgen het heel zwaar te verduren. Ik voorzie een lange periode vol spanning en verwarring in Europa. We komen tot de ontdekking, dat we niet beschermd zijn en ook niet kunnen worden. Dat is wel wennen.