Ik zit net boven een blogje te schrijven.  Dan komt er een Whatsapp van een vriendin. Appen vind ik lastig, dus schrijf ik dat ik haar zal bellen. Ik ren de trap af, pak de “gewone” telefoon om haar thuis te bellen. Geen gehoor. Ik loop naar boven om mijn mobieltje te pakken en krijg een berichtje….  ze zit in de trein.Ik bel en hoor dat de afspraak die we hadden, niet door kan gaan. Ik loop al bellend naar beneden om in de agenda te kijken wanneer we weer wel kunnen. We praten nog wat.  Na 10 minuten ga ik weer naar boven.

Hè, nou vergeet ik mijn bril.
Trap weer af. Oh, de was is klaar. Even in de droger doen. Daar zit ook iets bij dat niet in de droger kan. Dat moet boven worden opgehangen. Ik neem de trap. Nou, meteen verder met dat blog.
O jee, mijn bril ligt nog beneden. Trap af, trap op. Hè,hè, lekker even verder schrijven.
De bel gaat, dus weer die trap af. Nee, niks bijzonders, een Jehova-getuige die ik snel afpoeier. Trap weer op.

En zo beweeg ik, zonder naar de sportschool te gaan …