“Brug naar de hemel”, zo noemt men in Japan de smalle landtong bij Amanohashidate. Het was een lange reis vanuit Kyoto, maar beslist de moeite waard. We liepen over de smalle, bijna vijf kilometer lange strook land, waar we soms aan weerszijden de zee konden zien.
Natuurlijk namen we aan de overkant de kabelbaan naar de top, zodat we de “hemelbrug” ook werkelijk waar konden nemen. Dat gaat het beste als je op een klein plateau gaat staan, met je rug naar de zee, je bukt en door je benen heen kijkt. Een beetje potsierlijk, maar bijna iedereen deed het en wij natuurlijk ook. Daar hebben we foto’s van gemaakt, maar die vind ik toch iets te gênant om hier te laten zien 😉
-
-
-
(klik op een foto voor een (veel) groter beeld)
@Wieneke: ik denk dat als je wijdbeens gaat staan en dan onder je benen doorkijkt, die dijk ook wel een soort van brug naar de hemel lijkt. Maar dat doen wij hier dus niet, daar zijn wij veel te nuchter voor. Hier blijft het gewoon dijk.
@Bettie: Die foto’s zijn niet spectaculair, maar op mijn eigen blog wil ik niet voor aap staan 😉
Ik ben het natuurlijk helemaal met Wieneke eens!
Ik begrijp die hemelbrug niet goed. Is het net zoiets als de dijk van Lelystad naar Enkhuizen? Ik vind trouwens dat je die uh…. speciale foto’s best kunt laten zien. Wij kunnen heus wel wat hebben, hoor 😉
Eén van de mooiste plekjes op aarde.