Als we besluiten naar Kamakura te gaan om de tempels en vooral de Grote Boeddha te zien, vergissen we ons in de enorme omvang van het station Tokyo. Want zijn in Nederland alle sporen (meestal) naast elkaar, in Japan lopen de sporen over elkaar heen en moet je soms trap op of af om het juiste spoor te vinden. Hijgend rennen we het perron op. gelukkig, de trein staat er en we stappen in. De rit zou zo’n uurtje duren, dus voorlopig zaten we rustig te kijken. Dat de plaatsnamen ons niet bekend voorkwamen, was niet zo gek. Maar plotseling stopte de trein en iedereen stapte uit. Was dit Kamakura? Welnee, in de verste verte niet. Wat bleek ons later, toen we weer helemaal terug waren gegaan. We hadden de trein in de verkeerde richting genomen. Nou ja, foutje.

Dus namen we de trein terug, maar nu nadat we goed hadden gekeken of het wel de juiste richting was. Uiteindelijk kwamen we in Kamakura aan en liepen met de stroom mee naar de Tokeji tempel. Genoten van de prachtige natuur rondom en stapten welgemoed het “wandelpad” naar de Great Buddha op. Het zou op en neer gaan en dat deed het ook. Eerst een oneindig aantal traptreden en daarna een smal pad dat

dwars door het bos ging, over boomstronken en grote stenen. Niks wandelpad, het leek wel een steeplechase. Maar ja, je begint er aan, dus je maakt het ook af. Al namen we verderop wel een alternatief en gemakkelijker pad om uiteindelijk bij de Grote Boeddha aan te komen. Daar zag het zwart van de mensen en een Duitse meneer probeerde ons zijn kaartjes voor de helft van de prijs te verkopen. Ze waren niet afgestempeld en dus konden ze nog wel eens gebruikt worden. “Haben Sie gewonnen und ich auch”. Maar daar trapten we niet in. Eerlijk betaalden we de entree, zodat we de Grote Boeddha met een gerust hart onder ogen konden komen. 😉