Zo nu en dan staan er, bij de drogist die 2e hands boeken verkoopt, meisjesboeken. Beduimeld, min of meer stukgelezen, maar allemaal met een vleug nostalgie. Soms koop ik er één of meerdere. Voor de prijs, Eur 1,– per stuk, hoef je het niet te laten. Ik knap zo’n boek dan een beetje op. Een nieuwe rug is al gauw nodig, soms meer. Als ze echt helemaal uit elkaar liggen, begin ik er niet aan.
Een tijdje geleden vond ik dit boek. Ook hier hier lag de rug er af, maar gelukkig niet helemaal en de originele rug was nog op nieuw te gebruiken. En ik wist ook meteen al wie ik het zou geven. want zij verzamelt oude meisjesboeken. Maar voordat ik het opstuurde, las ik het boek zelf. En het viel me op hoe de wereld van toen (rond 1951) verschilde met de wereld nu. Vijf jonge meiden op vakantie, dan krijg je natuurlijk veel gegiechel, flauwe opmerkingen, meligheid. Maar toen nauwelijks gesprekken over jongens, totaal geen seks, geen make-up, glamour of bling-bling. Ze verveelden zich geen moment, staken resoluut de handen uit de mouwen toen dat noodzakelijk was. Geen klachten over de primitieve behuizing en hoewel ze toch aardig beschermd opgevoed waren, was hun visie op de wereld best heel volwassen. |
Alleen vraag ik me af hoe meisjes van zo’n jaar of 13-14 nu over zo’n boek zouden denken.
Ik vond meisjesboeken vreselijk saai.
Ik las vroeger al boeken, maar niet per se echte meisjesboeken. Geef mij ook maar gewoon Dik Trom en Wipneus en Pim