Al eerder schreef ik over het ERGO-onderzoek in onze wijk. Nadat ik bijna alle “normale” onderzoeken gehad had, werd me gevraagd of ik ook wilde meedoen aan een slaaponderzoek.
“Ja hoor, dat wil ik wel” was mijn eerste reactie. Het leek me helemaal niet moeilijk, want slapen doe ik meestal als een roosje. Maar ja, zo simpel was het natuurlijk  niet. Voordat ik in slaap mocht vallen, kwam ‘s-avonds een mevrouw, die me vol plakte met elektroden, sensoren en andere apparaten. Ik had mijn nachthemdje al aan, zoals afgesproken. Maar na bijna anderhalf uur zag ik eruit als een marsmevrouwtje. Leo maakte foto’s. Voor je blog, zei hij nog. Maar daar kwam niets van in. Ik ga normaliter al niet graag op de foto en in zo’n toestand zet ik mezelf zeker niet te kijk.
En toen op de normale tijd (en dat is nogal laat bij ons) naar bed en slapen. Dat ging eigenlijk best wel goed.  En nou maar hopen dat ze met die gegevens iets kunnen doen.