In februari 1953 lag ik in het Zeehospitium in Katwijk. Dat het zo stormde hadden mijn ouders wel gehoord en gezien, maar over de watersnood hadden ze nog niets vernomen omdat ze geen radio luisterden omdat mijn opa die vrijdag was overleden. Maar toen mijn zus het hen vertelde, wilden ze wel meteen naar mij toe. Wat zouden ze daar aantreffen, hoe zou het met mij zijn? Ikzelf kan me van die dagen niet veel herinneren, maar moet verteld hebben dat we reuze pret hadden omdat het zo spookte die nacht. Kinderen zien alles toch vanuit een ander perspectief. Maar later kon ik me de angst van mijn ouders wel voorstellen.

Hoe erg het allemaal was, kun je hier in dit filmpje zien: (met dank aan Beeld en Geluid)