Nooit geweten dat een mens zo kwetsbaar kan zijn. Als je geen controle meer hebt over je been en elke stap kan veranderen in een valpartij, dan loop je daar naar. De eerste dagen hing ik als een drenkeling aan Leo’s arm. In de supermarkt liet ik het karretje niet los en als er iemand wat al te snel voorbij kwam, moet ik gekeken hebben als een haas in doodsnood.
Maar alles went en langzamerhand komt er meer controle over mijn been, lijkt het “slapen” ervan minder te worden en loop ik weer enigszins normaal. Langzamer dat wel, meer oudedamesnelheid, zogezegd.
Het is iedere dag oefenen en vooral bewust bewegen en goed kijken waar ik loop. Maar ja, dat geldt voor iedereen toch wel?
Ik hoop dan ook weer wat regelmatiger te bloggen, want dat vind ik veel te leuk om op te geven.