De zon lokt iedereen naar buiten. Ook de kinderen, die nu weer volop buiten spelen. Toen ik van het boodschappen doen terug kwam, kwam ik langs de kinderspeelplaats. Er werd gebald en gerend, van de glijbaan gegleeën en met water gespeeld. Wat kinderen hadden bellenblaas en erbij stond een jongetje van drie turven hoog. Hij was helemaal weg van die mooie gekleurde bellen, die weg dreven op de wind.

Plotseling rende hij er een achterna. Rakelings schoot hij voor me langs, in de hoop die fragiele bel te vangen. Maar helaas, die spatte uiteen op een struik. Verbaasd hief hij zijn handjes op en keek me aan. “Nou is tie ineens weg, hoe kan dat nou….?”