| Het moest toch eens gebeuren: oude foto’s opruimen. Dus togen manlief en ik naar de zolder om te zien wat zich daar allemaal in de loop van de tijd had opgestapeld. En dat was veel. Dozen vol met foto’s van allerlei gebeurtenissen. Met mensen die al lang niet meer bestaan. Met albums die we al lang vergeten waren. Dat opruimen heeft iets dubbels. Want wat moeten we met al die foto’s? Echt alles bewaren heeft geen zin, maar rücksichtslos weggooien kunnen we ook niet. Dus werden de albums opengeslagen en kwamen de herinneringen weer boven drijven. |
 |
Aan goeie en slechte tijden, aan bezoekjes bij mensen die manlief niet gekend heeft, aan bruiloften en partijen waar ik niet bij was. Oh kijk, dat is ….. en daar zit …..
We hebben inmiddels een snood plan. We gaan ze nu echt uitzoeken en beperken ons tot maar 2 of 3 foto’s per jaar. Die gaan we scannen en dan een fotoboek van maken. Zodat de herinneringen niet verloren zullen gaan.
Deze foto komt er zeker in. Het kleine meisje met de strik ben ikzelf, samen met mijn zus. Al lang, lang geleden.
Geweldig, die foto!
Wat een heerlijk grote zus had jij en zij omgekeerd natuurlijk. Schitterende foto en te mooi om in een doos te laten zitten. Ik lig nog wat achter met recente fotos door de studie helaas, maar na de vaktantie hoop ik het weer op te pakken en misschien doe ik de oude van mijn ouders er wel achteraan. Het zijn er niet zoveel helaas, maar toch wel veel zoek en documentatiewerk.
Gaan we ook doen. Zijn al begonnen, nu alleen doorzetten tot het af is.
Dat is een prima plan. Je zou het ‘verhaal’ dat bij de foto hoort er toch gewoon bij kunnen schrijven? Je kinderen/kleinkinderen zullen het – nu, maar zeker later – prachtig vinden. Ik ken de frustratie over oude familiefoto’s waar niet eens een datum op staat, laat staan wie het zijn.