| Wat er vorige week in Japan gebeurde, is natuurlijk met geen pen te beschrijven. Je kijkt naar de beelden, verbijsterd. Maar je kunt je onmogelijk voorstellen hoe het in werkelijkheid moet zijn. En dan begint het, net als bij voorgaande rampen. Elke omroep, elke krant stuurt een reporter naar het rampgebied. En wat doen die? |
 |
Hij/zij stelt vragen aan mensen, die nog niet weten hoe het met hun dierbaren is. Die kijken naar de puinhopen van wat eens hun huis, hun winkel was. Filmen mensen in tranen, in diepe rouw.
Naar mijn mening lopen die journalisten alleen maar in de weg, verbruiken ze broodnodige brandstof en energie. Kunnen ze niet beter thuis blijven? Op dit moment hebben de Japanners meer behoefte aan voedsel en water.
@Dorothé: Ik snap wel dat er iemand het nieuws moet verslaan. Maar de eerste beelden lieten al geen twijfel mogelijk over de omvang van de ramp. Vorig jaar in Pakistan zag je beelden van mensen die geen tent, geen voedsel, geen drinkwater hadden. Tja, wat wil je, de hele infrastructuur was weg. Maar er konden wel helicopters met journalisten komen. Dat vond ik gek. Net als nu. Er is een tekort aan brandstof, aan elektriciteit, aan voedsel. Maar dat is duidelijk geen bezwaar voor de pers om toch naar het rampgebied te gaan.
Hoi Els,
Journalisten zijn een noodzakelijk kwaad naar mijn mening. Ze geven ons kennis van wat er in de wereld gebeurt en vragen onze aandacht voor de getroffenen, die daardoor meer hulp kunnen krijgen. Soms loopt het daarbij mis en krijg je tenenkrommende reportages of heel veel doublures, maar die zaken zijn heel lastig te coördineren. Helaas gaat het ook vaak om het scoren met nieuws, maar in grond ben ik blij met journalisten en hun werk. Kijk voor foto’s ook op http://www.abc.net.au/news/events/japan-quake-2011/beforeafter.htm om je een idee te kunnen vormen van de ramp.