_

Geen idee wie ze is. Misschien zag ze me wel voor een ander aan.Maar zodra ze naast me neerploft in de metro, begint ze haar verhaal. Dat ze zich verslapen had en vandaag net een afspraak in het ziekenhuis had. Ze was zo uit haar doen, dat ze een paar nieuwe schoenen had gekocht, als troost. “Nou ja, niet duur hoor, vijf Euro, das toch geen geld?” Ik vind het ook een koopje.

“Pfoee, wat is het warm hè?” Ze wrijft over haar glimmende gezicht en duwt een haarlok terug . “Woon je ook bij de metro?” “Ja, maar wel in een andere wijk.” “Ben je verkeerd ingestapt?” “Nee, ik ga naar de markt.” “Hè ja, gezellig naar de markt. Maar… nee, ik ga nu naar huis. Lekker kopje thee zetten, me schoenen uitdoen.

M’n kleindochter komt, die is ook zo gek met d’r mobieltje.” Ze wijst naar een jongen die al de hele rit met zijn telefoontje zit te spelen. “Ja, ja, die kinderen groeien er mee op…”

Dan zijn we bij de halte waar we er allebei uit moeten. “Nou dag, succes op de markt.” “Ja, en jij succes met de schoenen.” “Oh joh, ik was ze bijna vergeten. Goed dat je me er aan herinnert.” Dan loopt ze naar de lift, ik neem de roltrap…