Een smal landweggetje, ergens in Normandië. Vier Hollanders in een auto, op weg naar een plaatselijke bezienswaardigheid. Het is stil, nauwelijks verkeer. De lucht trilt onder de zonneschijn en een kruidige geur siepelt binnen. En dan ineens… “Wat is dat nou?” vraagt zwager. “Krijg nou niks” zegt echtgenoot. “Das een koe” roepen de dames achterin in koor. En ja, midden op de weg staat een Franse koe en kijkt lodderig naar de auto. “Ik ga terug”, zegt zwager, die rijdt. Maar ja, dat weggetje is smal en bochtig. “Je kunt er toch gewoon langs” vinden de dames, die al een lachkriebel voelen opkomen.

Voorzichtig rijdt zwager iets naar voren en gelukkig, de koe loopt ook verder. Centimeter na centimeter rijdt zwager door.  Maar dan posteert de koe zich midden op de weg en lijkt niet van plan ook maar een millimeter op te schuiven.  Ze kijkt nog eens, zwaait met haar staart en loopt dan recht op de auto af.
Met een zwaai schakelt zwager in zijn achteruit en met enig manoeuvreren lukt het om om te keren. De navi roept “Indien mogelijk, keer om austublieft”. Schoonzus en ik liggen gierend van de lach op de achterbank. Als de beste stuurlui aan wal zeggen we dat wij wel heldhaftig zouden zijn doorgereden, maar onze mannen besluiten om het eerste zijweggetje te nemen en hopen dat er geen andere koeien op de weg staan.

En die Franse koe? Die staat weer stil en kijkt ons met trouwe koeienogen na. Zou ze haar zusters in de wei verteld hebben over die bange vreemdelingen, die zo haastig omkeerden? En zouden ze daar samen om hebben gelachen?