Vanuit ons hotel kijken we uit op de binnenplaats van een school, tenminste dat denken we. We zien hordes jonge mensen ’s morgens met tassen aankomen op ontelbare fietsen.

Dat beeld verschilt niet van een school bij ons. Maar hier dragen alle jongens en meisjes een uniform en heerst er duidelijk een strenge discipline.
Dan ontrolt zich een voor ons onbekend tafereel. De jongens en meisjes beginnen de dag met een pittige ochtendgymnastiek. In het gelid, als waren het soldaten, staan ze daar in de zon en strekken, buigen en springen op het bevel van een luid schreeuwende “generaal”. Alles verloopt vrijwel synchroon en wijst op een straffe hand. Het lijkt ons meer drillen dan een plezierig en gezond begin van de dag. De oefeningen worden begeleid door harde marsmuziek uit diverse krakende luidsprekers. We zien het met fascinatie aan.Ons oog wordt getrokken naar het kruispunt verderop. We hebben er al vaker naar gekeken, want het verkeer is ongekend druk. Vele rijen fietsers, auto’s en taxi’s rijden er onafgebroken over en weer. Soms enigszins geregeld door de verkeerslichten, maar meestal in een voor westerlingen verbijsterende chaos. Maar nu stopt iedereen zowaar als het licht op rood gaat en vormen de fietsen een keurige lijn. Dan zien we wat daarvoor de reden is: er wordt een examen afgenomen. Tientallen rood aangelopen aspirant-verkeersagenten regelen om de beurt met houterige gebaren het verkeer, onder het toeziend oog van een groep hogeren. Die zitten op een podium en wedijveren met elkaar om het mooiste uniform, de meeste tressen en de hoogste pet. Het is een heel serieuze zaak en de jury voelt zich meer dan belangrijk.

Ik zou graag naar beneden gaan om alles van nabij te fotograferen, maar dat durf ik eigenlijk niet. Grote kans dat ik er niet welkom bij ben en weggestuurd word. Dus genieten we maar van veraf van dit schouwspel en maken we foto’s vanuit het raam.

Zo te zien hebben na een tijdje alle kandidaten de proef doorstaan en, met alweer luide marsmuziek, worden hun diploma’s uitgereikt. Na een poosje vertrekt iedereen al buigend en saluerend en heerst er weer de gebruikelijke chaos.