“Dat is dom”, zegt de vrouw, “want nou istie weg en ik vond het een hele mooie foto, zo samen met Arnold. Ik vind jou niet meer lief, ik vind jou stom”. Haar toon wordt met de minuut chagrijniger.Het jongetje begrijpt niet waarom het zo verschrikkelijk is, dat hij de foto gewist heeft. En ik ook niet. Wat maakt het uit, dan maakt hij morgen weer een nieuwe foto, met Arnold of met Klaas of weet ik wie. Wat een bespottelijke reden om zo’n kind nou ineens niet meer lief te vinden.Of ik wil of niet, ik moet nu blijven luisteren. Ik kijk regelmatig naar haar en zo nu en dan kijkt ze terug. Ze schuifelt dan wat ongemakkelijk op de treinbank. Zou ze mijn gedachten kunnen raden?
Hij vraagt om een snoepje, maar krijgt een snauwerig “Nee!”. En als hij niet stil blijft zitten, pakt de vrouw hem beet en duwt hem weer terug. Blijkbaar is ze nogal hardhandig, want hij roept “Au, au, niet doen, je doet me pijn”. Gegeneerd houdt de vrouw op. Ze kijkt nog eens naar mij en ik kijk met verbazing terug. Wat een toestand, om een foto. De vrouw praat nu heel nadrukkelijk met de man, over allerlei zaken, maar niet meer tegen het jongetje. Ze negeert hem nu, dat is duidelijk.

Maar dat pikt hij niet. Ineens klinkt zijn stemmetje weer: “Maar ik ga hem weer terugdelieten, hoor!” “Dat kan helemaal niet”, antwoordt de vrouw. “Ja hoor”, zegt hij stellig. “Nee, want als je deliet dan gaat die foto naar het niets”. “Nou”, is dan zijn onverbiddelijke logica: “als ik een foto maak, komt ie uit het niets. Dan deliet je hem, dus stuur je hem terug naar het niets en straks ga ik op de computer opzoeken hoe ie weer uit het niets terug moet komen”. Woedend kijkt ze het kind aan. “Je bent heel stom”, zegt ze.

Maar ik denk: “Wat een geweldige logica”.