Toen ik vorige week bezig was met de traditionele oudejaarssalade, schoot me te binnen dat ik eigenlijk iets gemist had in de bladen van de laatste weken. In alle reportages over wat er te maken, te kopen, te halen, te brengen of te doen was, miste ik de mannen.

Gek, tussen alle schalen met heerlijke hapjes, tussen alle boodschappen, tussen alle cadeautjes, zag ik geen enkele man.

Er werd geschreven over vrouwen die het eten klaarmaakten, de tafel smaakvol dekten, het huis en de kerstbomen nog smaakvoller en in stijl versierden. Ondertussen vonden al die vrouwen ook nog tijd om cadeautjes te kopen, te maken (het is immers crisis) en te verpakken. Ook slaagden ze erin om de kinderen en zichzelf in het nieuw te steken, naar de kapper te gaan, zich fraai op te maken en vooral een hele koele en “ik doe dit allemaal zonder ook maar even van de wijs te raken” indruk te maken. Geen enkele man die een aardappel schilde of een boodschappentas naar binnen droeg.

Als er al een man optrad in de bladen zoals Libelle of Margriet, dan was dat er een die strak in het pak de kaarsen aanstak of de champagnekurk liet knallen. Of hij zat, genoeglijk lezend, bij de open haard, terwijl zijn vrouw ondertussen in de keuken een kerststol bakte.

Oh ja, ik weet wel dat al die de bladen ons geen reëel beeld voorschotelen. En persoonlijk heb ik helemaal geen klagen, want echtgenoot helpt me fantastisch. Terwijl ik boven achter de naaimachine zat, bakte hij twee kerststollen om daarna met mij samen de boodschappen te halen. Zelden hoef ik zware tassen te sjouwen en hij draait zijn hand niet om voor stofzuigen of bedden verschonen.

Maar ik hoop dat komende tijd de bladen ons wat meer “echt leven” tonen. Hoe we ook willen dat de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen wordt doorgevoerd, zolang we zulke malle ideaalbeelden voorgeschoteld krijgen, zal er weinig veranderen.