Liefdevol gemaakt

Bron: Facebook / Abandoned things

Soms denk ik dat mijn tijd die ik doorbreng met snuffelen op Facebook en Instagram verloren tijd is. Maar zo nu en dan zie ik dingen voorbij komen die het delen waard zijn. Omdat ze mooi, bijzonder of verwonderlijk zijn.

Zoals dit poppenhuis, dat in 1913 is gemaakt door John Carlson. Zijn jongere zusje zal wel verrukt zijn geweest van de mooie en bijzonder dingen die er in dit vier etages hoge bouwwerk te ontdekken zijn.

Het heeft een lift, een echt bellende telefoon, kan helemaal verlicht worden.

De 30 poppen kunnen brieven schrijven op een typmachine of hun jurken verstellen op een naaimachine.

Voor al die snufjes gebruikte John Carlson onderdelen van een oude klok. Geen idee hoe lang John er over gedaan heeft.

Maar hopelijk heeft zijn zusje er lang en met veel plezier mee gespeeld.

Handigheidjes

BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.

Al weer lang geleden maakte ik diverse dingen van zoutdeeg. Dat werkte prima en ook de kinderen vonden het leuk om mee te spelen. Mijn kinderen zijn al weer volwassen en kleinkinderen hebben we niet. Maar voor grootouders lijkt me dit een leuk recept. Als de kleinkinderen komen logeren, de uitstapjes op zijn en de regen uit de hemel gutst, dan kun je heerlijk gaan rommelen met dit deeg.

Dit filmpje vond ik op Instagram: deeg gekleurd met levensmiddelenkleurstof.

Bron: Instagram / Julia.Kreativblog

250 ml. water
20 ml. olie (plantaardig of babyolie)
5 gr. citroenzuur (optioneel)
100 gr. zout
200 gr. meel
(levensmiddelen)kleurstoffen naar keuze

Water en olie bij elkaar doen, aan de kook brengen en circa 3 minuten zachtjes laten koken. Dan alle andere ingrediënten erbij doen en goed kneden (met een handmixer want het is heet). Als het enigszins is afgekoeld de kleurstof er door kneden.


Alles klaar, kliederen maar! Veel plezier

ATC-ruil

Een hele tijd lang heb ik geen ATC’s meer gemaakt. De flow was er een beetje uit en nou ja, ik wilde wel weer eens wat anders om handen hebben.

Maar toen ik een bericht van Miekequilt las, begon het weer te kriebelen. Mieke is vaak in de weer met stoffen, dus bedacht ik dat het ook iets in die lijn zou moeten zijn.

Dit werd het uiteindelijk, een beetje een vervolg op mijn (nog steeds lopende) project van het ABC van de mode.

Zelf kreeg ik ook leuke kaartjes terug. Van Mieke zelf, Anneke, Bianca en Mia.

Alles samen in een leuke envelop en vergezeld van een kaart van Mieke’s hand.

Leuk om zo maar op een vrijdagmiddag zulke gezellige post te krijgen.

Allemaal hartelijk bedankt,

Leuk werk

Een paar maanden geleden blogde Sjanne over het sprookjesboek “Verhalen van Moeder de Gans” met daarin illustraties van Rie Cramer. Jammer genoeg was het boek al oud, was het al gerepareerd met plakband. Sjanne wilde het weer opnieuw het met plakband repareren.

Meteen schreef ik haar dat dat niet zo’n goed idee was, want plakband maakt nare vlekken en is niet het juiste materiaal voor dit soort werk. Ik wilde het wel weer in orde maken. En zo bracht Sjanne in september het boek bij mij. We maakten er meteen een leuke dag in Rotterdam van.

Ik ben geen professioneel restaurateur, maar heb al vaker boeken gerestaureerd. Met een beetje goeie wil en heel veel gepriegel lukte het me ook nu om van de kaft en losse bladzijden weer een boek te maken.

Eerst maakte ik alle bladzijden los, verwijderde het jarenoude plakband en repareerde dat wat gescheurd was. Daarna verstevigde ik alle pagina’s aan de bindzijde met een randje gevouwen rijstpapier. Zo konden de bladzijden weer aan elkaar geplakt worden. Voor het rijstpapier gebruikte ik een rolletje sigarettenvloei, dat ik een keer in een coffeeshop op de kop kon tikken. Een prima en al beproefd alternatief.

Tussendoor liet ik alles goed drogen tussen twee planken. Een reep boekbindersgaas gaf nog wat meer stevigheid en toen kon alles stevig geklemd worden.

Ik had nog een restje blauw boeklinnen, dat wonderwel paste bij de kleuren van het boek. Daarmee maakte ik de rug en kon het boek nogmaals tussen de klemmen.

En zo werd dag na dag die stapel papier weer een boek, dat vastgehouden kan worden en – het allerbelangrijkst – waaruit Sjanne haar kleinkinderen weer uit kan voorlezen.

Dus nam ik vorige week in de stromende regen de trein naar Sjanne om het boek af te leveren en gezellig bij te praten.

Roodkapje

Ongecensureerd en in de oorspronkelijke vertaling (denk ik, want vrolijk en ongegeneerd “geleend” van het radioprogramma De Sandwich van 26/2/2023) zet ik hier een gedicht van Roald Dahl.

ROODKAPJE EN DE WOLF

Op een der eerste lentedagen
voelde Wolf de honger knagen,
dus klopte hij bij grootmoe aan.
Zij deed open, zag hem staan
met scherpe tanden, valse lach.
Hij gromde grijnzend: ‘Goedendag.’
De arme grootmoe schrok zich naar:
Straks eet hij me op met huid en haar.
Ze sloeg de spijker op zijn kop,
want hij vrat haar in één hap op.
Maar grootmoeder was taai en schriel,
hetgeen de wolf maar slecht beviel.
‘Ze is te weinig,’ klaagde hij,
‘dat is toch geen heel maal voor mij.
Na zo’n schriel scharminkel moet je
als wolf minstens nog een toetje.’
Terwijl hij heel boosaardig lachte,
zei hij: ‘Ik denk, dat ik zal wachten
tot Roodkapje, ’t mals, jong ding,
terugkomt van haar wandeling.’
Grootmoe’ s kleren, moet je weten,
die hij natuurlijk niet had opgegeten,
heeft hij opgeraapt en aangetrokken;
haar jas, haar muts en ook haar sokken.
Hij kamde en krulde zelfs zijn haar.
In grootmoe’s stoel zat Wolf toen klaar.
Het kleine meisje kwam al gauw
en vroeg aan Wolf traditiegetrouw,
‘O grootmoe, wat heb je ’n grote oren.’
‘Dan kan ik je beter horen.’
‘Wat ’n grote ogen!’ zei ze zoet.
‘Dan kan ik beter zien wat je doet,’
zei de Wolf, terwijl hij naar haar staarde,
en watertandde en likkebaardde.
Na dat karkas, vol bot en haar,
dacht hij, smaakt zij als kaviaar.
Maar Roodkapje knipoogde en zei:
‘O wat een mooie bontjas heb jij!’
‘Fout!’ riep Wolf haar nijdig toe.
‘Wat heb je een grote tanden, grootmoe,
dàt moet je zeggen, ezelskop.
Nou ja, dan eet ik je zo maar op.’
’t Kind lacht en trekt in een wipje
een revolver uit haar slipje.
Ze richt hem op het grote beest
en beng, beng …die is er geweest!
Een week of wat later, ik weet ’t nog goed,
heb ik in het bos Roodkapje ontmoet.
Ik herkende haar bijna niet, dat snap je,
zo zonder cape en zonder rood kapje.
‘Hallo!’ riep ze vrolijk. ‘Zie je wel
mijn prachtige bontjas van WOLVENVEL!’
Roald Dahl
(vertaling Huberte Vriesendorp)
Uit: Gruwelijke rijmen. Fontein)

Notities

Bron/gekopieerd van: www.bijzonderboekjes.nl

Hoewel we tegenwoordig bijna alles digitaal kunnen noteren, bestaat er toch nog steeds de behoefte om zo nu en dan iets op papier te zetten.

Dan is het handig om een notitieboekje in je tas te hebben. Niet zo’n groot en zwaar exemplaar, maar kleine handzame boekjes. Oh ja, er is van alles te koop. Bij Hema of Action ligt er keus volop. Maar het is toch veel leuker om een speciaal en origineel exemplaar te hebben.

In Leeuwarden maakte ik kennis met Trudie Labuschagne van Bijzondereboekjes. Zij maakt dit soort (notitie)boekjes en maakt daarbij gebruik van “oud” materiaal zoals verpakkingen. Verder gebruikt ze vooral biologisch papier en natuurlijke materialen.

In haar atelier vond ik zoveel dingen die ik ook wel graag zou willen leren maken. Ongewone vondsten, zoals een boekje op luciferdoosjesformaat of met een omslag van een thee- of chocoladeverpakking.

Het is mogelijk om een workshop te volgen en dus ga ik kijken wanneer ik ik daar aan deel zal kunnen nemen. Het zal me de reis naar Leeuwarden of Groningen meer dan waard zijn.

Wereldbol

Altijd fascinerend zo’n wereldbol. Maar ooit geweten hoe die gemaakt werden.

Dat laat dit filmpje zien, van het maken van de bol tot het plakken van de afbeeldingen. Het is al een wat ouder filmpje, dus misschien wordt alles nu wel geheel automatisch gedaan. Dat zal technisch wel mogelijk zijn, maar dit knippen, plakken en priegelen vind ik toch veel leuker om te zien.

Dit is de link, als het filmpje niet start.

Projectje

Met zoveel vrije tijd is het goed om jezelf bezig te houden. En waarom zou je dan niet het nuttige met het aangename verenigen?

Op dit moment zitten heel veel ouderen in een verzorgingshuis, goed verzorgd dat wel. Maar zonder bezoek vanwege dat vervelende C-virus.
Eén van die mensen is tante Luus, een tante van Leo. Ze is 96 en heeft het nodige in haar leven meegemaakt, zelfs de laatste maanden. Dus besloot ik haar een kaartje te sturen.

En ja, als ik dan toch bezig ben, dan kan ik nog wel wat meer kaartjes maken. Met gezellige kleurige enveloppen.

En zo komt van het een het ander.

Na de kaartjes begon ik aan doosjes. Nam bij het boodschappen doen en passant ook een flinke voorraad paaseitjes mee om die doosjes mee te vullen. En afgelopen vrijdag stopte ik het allemaal in een tas, deed er een brief en nog wat extra’s bij en bracht dat alles naar Vlaardingen, waar ik het op een tafel in de hal, nog voor de tweede voordeur, kon zetten. Waarna de verzorging het verder verdeelde.

Tante Luus belde ons diezelfde avond op. Het was een gezellige middag geworden en iedereen was blij verrast. En blijheid kunnen we nu niet genoeg hebben.

Zelfgemaakt…

Een paar weken geleden schreef ik over het plezier dat ik heb van het Flowmagazine.

Nu laat ik je zien hoe de enveloppen er uit zien. Allemaal verschillend, heel kleurig in elk geval. Soms met schitterende landschappen, soms met leuke tekeningen of mooie interieurs. Op zo’n envelop plak ik dan een etiket zodat het adres goed en duidelijk overkomt.

Maar ik maak ook wel eens iets anders, gewoon omdat ik het leuk vind. Zoals het notitieblokje bovenop de stapel, gemaakt van een schriftje bij het magazine.

En natuurlijk maak ik ook nog doosjes. Want binnenkort komen de feestdagen er aan en dan zijn er gelegenheden genoeg om kleinigheidjes uit te delen.
Maar wat… dat hou ik nog even geheim 😉